ေရွးအခါက ရြာတစ္ရြာတြင္နားေလးေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရွိေလသည္။
၄င္းတြင္ သားသမီးမျဖစ္ထြန္းသ ျဖင့္ ၀က္ကေလးတစ္ေကာင္ကို ေမြးစားထားခ့ဲေလ၏။
ထို၀က္ကေလးကို သားသမီးအလား လြန္စြာခ်စ္ခင္လ်က္ ေကာင္းစြာေကၽြးေမြးျပဳစုလာခ့ဲသည္။
ထို႔ေၾကာင့္တစ္ေန႔တစ္ျခား ႀကီးျပင္းလာေလေသာ္ ပို၍ပင္လွ်င္ ခင္မင္ခ့ဲေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သတ္စားရန္ မဆိုထားဘိ ေရာင္းခ်ရန္ပင္ မျပဳရဲဘဲ ရွိလာခ့ဲေလသည္။
တစ္ေန႔သ၌ ထို၀က္သည္ အိမ္မွထြက္သြားေလရာ ေပ်ာက္ရွသြားခ့ဲရေတာ့၏။
တစ္ေန႔သ၌ ထို၀က္သည္ အိမ္မွထြက္သြားေလရာ ေပ်ာက္ရွသြားခ့ဲရေတာ့၏။
ေန၀င္ေသာ္လည္း ျပန္မရာက္သည့္အတြက္ စိတ္ပူပင္ ေသာကမွဳျဖစ္ခ့ဲရေလသည္။
စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္လာသျဖင့္ စားမရေသာက္မ၀င္ ေသာကေ၀ဒနာျဖစ္ခ့ဲရေလ၏။
တမွဳိင္မွဳိင္ေနမထိထိုင္မသာစိတ္ဗ်ာပါႏွင့္ ရွိလာခ့ဲရေလသည္။
“ငါ့၀က္ကို ငယ္ကပင္ ေမြးျမဴလာသည္၊အဘယ္သူလွ်င္ခိုးယူ သတ္စားေလရာသနည္း” ဟုႀကံစည္စဥ္းစားလ်က္ ရွိေလသည္။
ထိုသို႔စဥ္းစားေနရင္းရွာေဖြရန္ စိတ္ကုးျဖစ္လာေလသည္။
“ငါ့၀က္ကို ငယ္ကပင္ ေမြးျမဴလာသည္၊အဘယ္သူလွ်င္ခိုးယူ သတ္စားေလရာသနည္း” ဟုႀကံစည္စဥ္းစားလ်က္ ရွိေလသည္။
ထိုသို႔စဥ္းစားေနရင္းရွာေဖြရန္ စိတ္ကုးျဖစ္လာေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဓါးမတစ္ေခ်ာင္းကို ပခံုးထက္မွာတင္လ်က္ အရွာထြက္ခ့ဲေလသည္။
ေျခဦးတည့္ရာထြက္ၿပီး လိုက္ရွာေလေသာ္ ထန္းေတာတစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားမိေလသည္။
ထိုသူသည္ ေမာပန္းလွသျဖင့္ အေညာင္းေျဖရန္ ထန္းပင္ကို မွီရင္း ေမာေမာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ့ဲေလသည္။
ထိုစဥ္ ထန္းတက္သမားသည္ ထန္းပင္ရင္းသို႔ေရာက္ရွိလာေလ၏။
ထိုစဥ္ ထန္းတက္သမားသည္ ထန္းပင္ရင္းသို႔ေရာက္ရွိလာေလ၏။
ထန္းပင္မ်ားကို လွည့္လည္ၾကည့္ရွဳေလလွ်င္ ၀က္ရွာသမားကို ငုတ္တုတ္မွီကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
ထိုအခါ ထန္းတက္သမားက စဥ္းစားမိသည္မွာ-
“ဤလူသည္ ထန္းေရကို ခိုးေသာက္ၿပီးလွ်င္ ယစ္မူးေနသည္။
“ဤလူသည္ ထန္းေရကို ခိုးေသာက္ၿပီးလွ်င္ ယစ္မူးေနသည္။
ဧကႏၱ မူးယစ္သမားျဖစ္ေခ်ရာတည့္” ဟုေအာက္ေမ့ေလ၏။
ထို႔ေနာက္အနီးကပ္သြားလ်က္ ၾကည့္ရွဳေလသည္။
ထန္းတက္သမားေရာက္လာခိုက္ႏွင့္ ထိုလူႏူိးခိုက္ တည့္တည့္ဆံုၾကေလ၏။
ထိုအခါ( အိပ္မႊမ္းစဥ္ထ) အိမ္မွဳန္စံုမႊားျဖင့္ ေယာင္ယမ္းခ့ဲေလသည္။
ထန္းတက္သမားသည္ နားေလးထိုင္းမွဳိင္းေလ၏။
ထန္းတက္သမားသည္ နားေလးထိုင္းမွဳိင္းေလ၏။
ထိုသူ၏ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ေျပာဆိုသံကို“အစ္ကိုတို႔ ထန္းေတာေလာ” ေမးသည္ဟု ထင္မိေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္“ဟုတ္ပါသည္၊ ကၽြႏု္ပ္ေယာကၡမထန္းေတာပါ” ဟုျပန္ေျပာခ့ဲေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္“ဟုတ္ပါသည္၊ ကၽြႏု္ပ္ေယာကၡမထန္းေတာပါ” ဟုျပန္ေျပာခ့ဲေလသည္။
ထိုစကားကုိ ၀က္ရွာသမားက နားၾကားတစ္မ်ဳိးလြဲ၍ ၾကားမိေလ၏။
“ေတာင္ဘက္သို႔သြားေလသည္” ဟုၾကားကာ ေတာင္ဘက္စူးစူးသို႔ ထြက္ခြာသြားေလ၏။
“ေတာင္ဘက္သို႔သြားေလသည္” ဟုၾကားကာ ေတာင္ဘက္စူးစူးသို႔ ထြက္ခြာသြားေလ၏။
ေတာခ်ဳံပုတ္တစ္ခု ကို၀င္၍ ရွာမိေလရာ တကယ္ပင္ ၀က္ကိုေတြ႔ရေလ၏။
သို႔ရာတြင္ ၀က္မွာ ေခြးကိုက္ေသာဒဏ္ရာျဖင့္ ေသာဆံုးေနၿပီျဖစ္ေလသည္။
၀က္ေသကိုျမင္လွ်င္၀က္ရွင္လည္း မ်ားစြာ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲခ့ဲေလ၏။
၀က္ေသကိုျမင္လွ်င္၀က္ရွင္လည္း မ်ားစြာ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲခ့ဲေလ၏။
၀က္ကိုေပြ႔ဖက္ၿပီးလွ်င္ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ျဖစ္လိုက္ ငိုေၾကြးလိုက္ျဖစ္ေနေလ၏။
ထိုေနာက္ ၀က္ေသေကာင္ကို ပခံုးေပၚတင္လ်က္ ထမ္းယူလာခ့ဲေလ၏။
သြားရင္းပင္လွ်င္ လမ္းတြင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကံစည္၍လာခ့ဲေလ၏။
“ငါ့မွာ ငယ္ရာကပင္တယုတယေမြးစားလာခ့ဲသည္။
“ငါ့မွာ ငယ္ရာကပင္တယုတယေမြးစားလာခ့ဲသည္။
သတ္စားဖို႔ေ၀းစြ ေရာင္းခ်ရန္ပင္ စိတ္မကူးဘူး၊ယခုေတာ့ရန္သူလက္ခ်က္ျဖင့္ အေသဆိုးေသရေခ်သည္။
ေျမႀကီးတြင္ ျမွဳပ္ႏွံပစ္ရန္လည္း မသင့္ေတာ္၊ကုသိုလ္တစ္ခုခုျဖစ္ပြားေစမွ ေကာင္းမည္”ဟုအႀကံျဖစ္ခ့ဲေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွဴရန္ ေက်ာင္းထဲသို႔ ၀င္သြားခ့ဲေလသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ဆြမ္းစားၿပီးခိုက္ျဖစ္၍ ေန႔သန္႔စင္ကာလဲေလ်ာင္းလ်က္ ေနေလသည္။ ၀က္ရွင္သည္ ေက်ာင္းေပၚဆရာေတာ္ရွိရာသို႔၀က္ေကာင္ကိုတင္ယူလာသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ဆြမ္းစားၿပီးခိုက္ျဖစ္၍ ေန႔သန္႔စင္ကာလဲေလ်ာင္းလ်က္ ေနေလသည္။ ၀က္ရွင္သည္ ေက်ာင္းေပၚဆရာေတာ္ရွိရာသို႔၀က္ေကာင္ကိုတင္ယူလာသည္။
ဘုရားေရွ႔တြင္ထို၀က္ေကာင္ကို ခ်ထားကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေလ၏။
လူသံၾကား၍ ဆရာေတာ္လည္း ထၾကည့္မိရာ ထိုလူကိုျမင္ေလသည္။
ထိုအခါ ဆရာေတာ္က ထၿပီးေသာ္“ဒါယကာဘယ္ကလဲ”ဟုအမိန္႔ရွိေလ၏။
၀က္ရွင္က ဆရာေတာ္သိလို၍ေမးသည္အထင္ျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကိုရွင္းလင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ၀က္ရွင္သည္ေနရာမွထလ်က္ ဆရာေတာ္ကို“၀က္ကိုလွဴပါ၏။
ထို႔ေနာက္ ၀က္ရွင္သည္ေနရာမွထလ်က္ ဆရာေတာ္ကို“၀က္ကိုလွဴပါ၏။
”ဟုေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ထိုစကားကိုဆရာေတာ္က နားေလးသျဖင့္ တစ္မ်ဳိးၾကားခ့ဲေလ၏။
“ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကေခြးကိုက္၍ ၀က္ေသခ့ဲရသည္၊၀က္ဖုိးအေလ်ာ္ေပးရမည္”ဟုနားၾကားလြဲခ့ဲရေလသည္။
“ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကေခြးကိုက္၍ ၀က္ေသခ့ဲရသည္၊၀က္ဖုိးအေလ်ာ္ေပးရမည္”ဟုနားၾကားလြဲခ့ဲရေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ေဒါသထြက္လ်က္-
“ေဟ့...တကာ....မဟုတ္မရာ လာ၍စြပ္စြဲဘိသည္”ဟုေျပာလိုက္ေလ၏။
၀က္ရွင္ကလည္း“အဲ...အဲ...တကာေကာင္းလွသည္၊ ထားခ့ဲေလာ့”ဟုနားၾကားမိေလ၏။
“ေဟ့...တကာ....မဟုတ္မရာ လာ၍စြပ္စြဲဘိသည္”ဟုေျပာလိုက္ေလ၏။
၀က္ရွင္ကလည္း“အဲ...အဲ...တကာေကာင္းလွသည္၊ ထားခ့ဲေလာ့”ဟုနားၾကားမိေလ၏။
ထိုအခါ ခ်ထားၿမဲေနရာထားကာ ေက်ာင္းေအာက္သို႔ဆင္းလာခ့ဲေလ၏။
၀က္ရွင္ဆင္းသြားေလေသာ္ဆရာေတာ္သည္ ေဒါသထြက္ေပၚလာခ့ဲေလ၏။
၀က္ရွင္ဆင္းသြားေလေသာ္ဆရာေတာ္သည္ ေဒါသထြက္ေပၚလာခ့ဲေလ၏။
အေလ်ာ္မရေလာဟူ၍ သေဘာျဖင့္၀က္ေသကိုထားခ့ဲသည္ထင္ေန၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနဦးပဥၨင္းအားအသိေပးရန္ အသံက်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္“ဟ့ဲ...ဦးပဥၨင္းႀကီး၊ဦးပဥၨင္ႀကီး”ဟုေခၚေလ၏။ ဦးပဥၨင္းကတိုက္ခန္းမွထြက္လာလ်က္ ဦးခ်ေလ၏။
ထိုေနာက္ ေခၚရျခင္းအေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ထိုအခါဆရာေတာ္က...
“ယခုဆင္းသြားေသာတကာသည္ အေလ်ာ္ေတာင္းလာသည္၊ သူ၏၀က္ကို ကိုက္သတ္ေသလွ်င္ အေလ်ာ္ေပးရမည္သာျဖစ္သည္၊ ေက်ာင္းတကာႀကီးကိုေခၚ၍ ေျပာေခ်ေလာ”ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ေလသည္။
ဦးပဥၨင္းမွာ နားထိုင္းသူျဖစ္ေလသည္။
“ယခုဆင္းသြားေသာတကာသည္ အေလ်ာ္ေတာင္းလာသည္၊ သူ၏၀က္ကို ကိုက္သတ္ေသလွ်င္ အေလ်ာ္ေပးရမည္သာျဖစ္သည္၊ ေက်ာင္းတကာႀကီးကိုေခၚ၍ ေျပာေခ်ေလာ”ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ေလသည္။
ဦးပဥၨင္းမွာ နားထိုင္းသူျဖစ္ေလသည္။
ဆရာေတာ္စကားကို “၀က္သားခ်က္ရန္အလို႔ငွာ ေက်ာင္းတကာႀကီးထံ သို႔သြားေခ်၊ဆီ၊ဆား၊ငရုတ္၊ၾကက္သြန္၊မဆလာ ေတာင္းယူခ့ဲေလာဓဟု တလြဲတေခ်ာ္ ၾကားသြားခ့ဲရေလ၏။ ဦးပဥၨင္းေရာက္သြားစဥ္ ေက်ာင္းတကာႀကီးသည္ ရြာလယ္ေကာင္ဇရပ္တြင္ စပါးထည့္စရာပုတ္ကို ရက္လုပ္လ်က္ရွိေလ၏။
တကာမႀကီးလည္း အားအားရွိေလသျဖင့္ ကေလးကို ခါးေစာင္းတင္၍ ရြာလွည့္လည္လ်က္ သြားေနေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မေတြ႔ရသျဖင့္ အိမ္ကို ၀န္းလွည့္ၾကည့္၍ ရွာေလ၏။
ထိုအခါ အိမ္ေအာက္တြင္ (၁၅)ႏွစ္ခန္႔ရွိအပ်ဳိေပါက္အရြယ္သမီးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္မိေလသည္။ သူငယ္မသည္၇ကၠန္းစင္တြင္ရကၠန္းရက္လ်က္ရွိေနေလ၏။
ထိုအခါ အိမ္ေအာက္တြင္ (၁၅)ႏွစ္ခန္႔ရွိအပ်ဳိေပါက္အရြယ္သမီးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္မိေလသည္။ သူငယ္မသည္၇ကၠန္းစင္တြင္ရကၠန္းရက္လ်က္ရွိေနေလ၏။
ဦးပဥၨင္းလည္းေတြ ့ရေသာထုိအမ်ဳိးသမီးငယ္ကုိ လွမ္း၍ေခၚေလ၏။
အမ်ဳိးသမီးငယ္ထြက္လာေသာအခါ ဦးပဥၨင္းႀကီးသည္ ေမာင္းေထာင္းဆံုထက္၌ထိုင္လ်က္ ေနေလသည္။
အမ်ဳိးသမီးအနီးေရာက္လာလွ်င္...
“တကာမငယ္၊ ယခုတကာတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကို ၀က္သားပံ့သကူလာလွဴသြားသည္။
အမ်ဳိးသမီးအနီးေရာက္လာလွ်င္...
“တကာမငယ္၊ ယခုတကာတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကို ၀က္သားပံ့သကူလာလွဴသြားသည္။
ခ်က္ရန္အတြက္ ဆီ၊ဆား၊လိုေန၍ ဆရာေတာ္က ေတာင္းခိုင္းလိုက္သည္။
တကာႀကီး၊တကာမႀကီးကိုလည္း မေတြ႔မရွိ၊တကာမငယ္က ေပးႏိူင္မည္ေလာ။
ရကားရမည္ေလာ” ဟုေျပာဆိုခ့ဲေလ၏။
ဦးပဥၨင္းႀကီးေျပာေသာစကားကို တကာမငယ္က နားၾကားလြဲေလ၏။
ဦးပဥၨင္းႀကီးေျပာေသာစကားကို တကာမငယ္က နားၾကားလြဲေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္...
“အို...တကာမငယ္ ယခုရက္ကန္းရက္ေနသည့္ ယဥ္သြား၊အနံယဥ္သြားေစ့ ဘယ္ႏွစ္ရာရွိသနည္း” ေမးသည္ဟုထင္မွတ္သြားေလ၏။
“အို...တကာမငယ္ ယခုရက္ကန္းရက္ေနသည့္ ယဥ္သြား၊အနံယဥ္သြားေစ့ ဘယ္ႏွစ္ရာရွိသနည္း” ေမးသည္ဟုထင္မွတ္သြားေလ၏။
သူမ၏နားၾကားအတိုင္း....
“တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာ ယဥ္သြားအနံပါဘုရား”ဟုေျဖၾကားခ့ဲလ၏။
“တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာ ယဥ္သြားအနံပါဘုရား”ဟုေျဖၾကားခ့ဲလ၏။
ထိုသို႔ေျဖၾကားျခင္းကို ဦးပဥၨင္းႀကီးက...
“အရွင္ဘုရား၊တပည့္ေတာ္မ အလုပ္မအားလပ္ပါ၊အရွင္ဘုရားပင္လွ်င္ တက္ေရာက္၍အလိုရွိရာကို ယူေဆာင္သြားေတာ္မူပါ” ဟုတလြဲတေခ်ာ္ၾကားခ့ဲရေလ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ေပၚသို႔တက္၍လိုအပ္သမွ် ဆီ၊ဆား၊ငရုတ္ စသည္တို႔ကို ရွာေဖြယူသြားေလေတာ့၏။
ဦးပဥၨင္းႀကီးထြက္သြားသည္ကိုျမင္ေလေသာ္ သူငယ္မသည္ စိတ္ဆိုးမာန္ပါ ျဖစ္ခ့ဲေလ၏။
“သူမ်ားအိမ္ကိုလာၿပီးလွ်င္မဆီမဆိုင္ ေမးသည္သာမက အားပင္မနာမိ၊ အတင္းအိမ္ကိုတက္ၿပီးလွ်င္ ယူလိုရာယူသြားေသးသည္။
“အရွင္ဘုရား၊တပည့္ေတာ္မ အလုပ္မအားလပ္ပါ၊အရွင္ဘုရားပင္လွ်င္ တက္ေရာက္၍အလိုရွိရာကို ယူေဆာင္သြားေတာ္မူပါ” ဟုတလြဲတေခ်ာ္ၾကားခ့ဲရေလ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ေပၚသို႔တက္၍လိုအပ္သမွ် ဆီ၊ဆား၊ငရုတ္ စသည္တို႔ကို ရွာေဖြယူသြားေလေတာ့၏။
ဦးပဥၨင္းႀကီးထြက္သြားသည္ကိုျမင္ေလေသာ္ သူငယ္မသည္ စိတ္ဆိုးမာန္ပါ ျဖစ္ခ့ဲေလ၏။
“သူမ်ားအိမ္ကိုလာၿပီးလွ်င္မဆီမဆိုင္ ေမးသည္သာမက အားပင္မနာမိ၊ အတင္းအိမ္ကိုတက္ၿပီးလွ်င္ ယူလိုရာယူသြားေသးသည္။
ေကာင္းၿပီ ေနပါေစ၊အမိေရာက္က တိုင္ၾကားသိစိမ့္မည္” ဟုမေက်မခ်မ္းပေတာက္ပရစ္ ေရရြတ္ေျပာဆိုလုိက္ေလ၏။
မၾကာမီ မိခင္ျဖစ္သူ လည္း ကေလးခ်ီမလ်က္အိမ္သို႔ျပန္လာခ့ဲေလ၏။
မိခင္၀င္လာသည္ကိုျမင္ရေလေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေ၀းမွ လွမ္းေခၚေလ၏။ အမိၾကားလွ်င္ ကိစၥအထူးရွိသည္အထင္ျဖင့္ ေမးျမန္းေလ၏။
မိခင္၀င္လာသည္ကိုျမင္ရေလေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေ၀းမွ လွမ္းေခၚေလ၏။ အမိၾကားလွ်င္ ကိစၥအထူးရွိသည္အထင္ျဖင့္ ေမးျမန္းေလ၏။
arakanfolksဆိုဒ္မွ ကူယူထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment